بوی بهبود ز اوضاع جهان

من حتی در تست MBTI ام هم انسان شهودی نبودم و اگر در یک خانواده مذهبی چشم به جهان نمی گشودم با این ساختار فکری که دارم حتما یک آتئیست می شدم -بلا به دور و خدا نیاورد آن روز را و از این صحبت ها- (صد البته قصد توهین ندارم اما برای شخص من آتئیست بودن مساوی است با روز مرگم)

اما هر از چند گاهی یک فوران احساساتی در من رخ می دهد که حالم را دگرگون می کند. یک چیزی شبیه به بوییدن عطر که دیدنی نیست اما می تواند تو را به سفر زمان ببرد. مثل بوی ملافه های نو که تو را به هتل می برد، مثل بوی قهوه که تو را به کافه های سطح شهر می برد، مثل بوی قرمه سبزی که خانه را برایت به تصویر می کشد. این احساسات را نمی شود دید. فقط باید باشی تا حسش کنی. فقط باید باور داشته باشی تا آن را درک کنی. درست مانند لحظه ای که عطری به مشامت می رسد، در آن حال چشمانت را میبندی و تمام حواس پنجگانه خود را در بویایی جمع می کنی و فقط می خواهی که از استشمام این عطر لذت ببری. 

حال این عطر به مشام من رسیده. نمی توانم آن را ببینم اما تمام سلول های بدنم آن را حس می کند. بوی بودن خدا را می شنوم. بوی یجعل له مخرجا من حیث لایحتسب. بوی ثمر دادن صبر جمیل.

آری. بوی بهبود ز اوضاع جهان را می شنوم.

در وصف این روزها

حس این را دارم که یک عمر شب تا 4 صبح بیدار مانده ام و صبح -که بهتر است بگویم ظهر- ساعت 11 با سردرد از خواب بیدار شده ام. کمرم از حجم درس های نخوانده خم شده و فقط کمتر از 20 روز به امتحانات مانده. به این حال کرختی که دارم لطفا جوریدن گذشته و بالا و پایین کردن لحظه لحظه آن را هم اضافه کنید شاید کمی بهتر مرا درک کردید.

سایه جوووون

می خوام کنار دو نعمت سلامتی و امنیت از نعمت سومی رونمایی کنم که فکر می کنم مظلوم واقع شده و اون "دوست خوب" هست.

2/30

هر وقت اسم دوست داشتن یا عشق می آید، از ته دل می دانم که تا به حال تجربه اش نکرده ام. می دانم کسی نبوده است که بتواند قلب من را 6 دانگ تصاحب کند. 

اما شب ها، گاهی، وقتی که ساعت از 12 می گذرد، خود را دلتنگ می یابم. حس می کنم تکه ای از وجودم کم شده است. نیست. انگار آن را گم کرده ام. اینجاست که وقتی در خاطرم می آیی می فهمم که تو بی اندازه، اندازه تکه گم شده ی من هستی!

تو می توانستی قلب مرا به تپش دربیاوری با این که کوچک ترین نشانه ای در ظاهرم نبود. با فکرت ناخودآگاه لبخند می زدم. تمام ذهن من را مشغول کرده بودی ولی خودت بد کردی و برای من چاره ای جز حذف کردنت نگذاشتی. 

تو نیستی و دیگر هم قرار نیست باشی اما بعد از تو، هم شب می رود هم روز می آید. هم من نفس می کشم هم روزگار جلو می رود. هم از کره بادام زمینی لذت می برم هم فیلم و سریال دیدن من را سر ذوق می آورد. می بینی؟ هیچ چیز عوض نشده است فقط دیگر هیچ کس برایم "تو" نشد.

 

چرا عاخه؟

نشد ما از یکی تعریف کنیم فردا گوزو از آب درنیاد.

290

"تو مرا یاد کنی یا نکنی

باورت گر بشود گر نشود

حرفی نیست.

اما نفسم می گیرد 

در هوایی که نفس های تو نیست"

 

سهراب عزیز برخلاف پاچه خواری های دیگر دوستان شاعر از معشوقشان، خالصانه و بدون اغراق عشق خودش رو ابراز کرده و اینجانب را با خواندن شعرهای خود سر کیف می آورد.

 

پ.ن: مخاطب ندارد متاسفانه ولی دنبالشم. دنبالشم. پیداش می کنم یه روز :)

 

اسکار جواد عزتی کو؟

بازیگر نه آن که فقط زیرپیرهنی دارد و دستانش را در هوا می چرخاند بلکه آن که هم پیرمرد است، هم یک جوان عزب، هم یک برادر با غیرت.

منفور نچسب

اگر توییترم رو نبسته بودم الان وقتش بود توییت "یه روز ایلان ماسک همه مون رو بدبخت میکنه. ببینید کی گفتم." ام رو ریتوییت کنم و بنویسم "امروز همون روزه"

شاه میوه ها

دوستان از علاقه وافر من به انبه خبر دارند و خبر قدم مبارکش را به گوشمان رساندند. خلاصه خواستم بگویم مژدگانی را دادیم رفت. ایشالا دفعه بعدی :)

امان

مواردی پیش می آید که با دیدن فردی در دلت غوغا می شود و تو میدانی که این حس می تواند دو طرفه باشد اما جایی برای ابراز نیست.