بوی بهبود ز اوضاع جهان

من حتی در تست MBTI ام هم انسان شهودی نبودم و اگر در یک خانواده مذهبی چشم به جهان نمی گشودم با این ساختار فکری که دارم حتما یک آتئیست می شدم -بلا به دور و خدا نیاورد آن روز را و از این صحبت ها- (صد البته قصد توهین ندارم اما برای شخص من آتئیست بودن مساوی است با روز مرگم)

اما هر از چند گاهی یک فوران احساساتی در من رخ می دهد که حالم را دگرگون می کند. یک چیزی شبیه به بوییدن عطر که دیدنی نیست اما می تواند تو را به سفر زمان ببرد. مثل بوی ملافه های نو که تو را به هتل می برد، مثل بوی قهوه که تو را به کافه های سطح شهر می برد، مثل بوی قرمه سبزی که خانه را برایت به تصویر می کشد. این احساسات را نمی شود دید. فقط باید باشی تا حسش کنی. فقط باید باور داشته باشی تا آن را درک کنی. درست مانند لحظه ای که عطری به مشامت می رسد، در آن حال چشمانت را میبندی و تمام حواس پنجگانه خود را در بویایی جمع می کنی و فقط می خواهی که از استشمام این عطر لذت ببری. 

حال این عطر به مشام من رسیده. نمی توانم آن را ببینم اما تمام سلول های بدنم آن را حس می کند. بوی بودن خدا را می شنوم. بوی یجعل له مخرجا من حیث لایحتسب. بوی ثمر دادن صبر جمیل.

آری. بوی بهبود ز اوضاع جهان را می شنوم.