در تکاپوی زنده ماندن، پارت دوم

بهترم. خیلی بهتر. دید تازه ای به دنیا پیدا کرده ام. انگار آدم قبل نیستم اما هنوز تمام نشده ام. هنوز هستم. سعی می کنم با تکرار "اللهم فاجعل نفسی مطمئنة بقدرک راضیة بقضائک" روزم را شب کنم. البته قابل ذکر است که شخصیت هپی و دیوانه ام کمی برگشته و نگذاشتم غبار افسردگی روی آن جا خوش کند. با تمام وجود سعی می کنم تا همیشه دیوانه بمانم. دیوانگی را دوست دارم. امیدوارم رو به رویم هرچه که هست و زندگی هر خوابی که برایم دیده این یک ویژگی را از من نگیرد.

+متاسفم. خودم از عنوان تیپیکال این پست اسهال می شوم. شما بگذارید به پای یک مدت مدیدی ننوشتن.