به تنهایی عادت کرده ام من وضع دیگری را نشناخته ام.

همیشه با خودم فکر می کنم من که مدت هاست تنها هستم آیا هیچ وقت به بودن یک آدم دیگر برای همیشه در کنارم عادت خواهم کرد؟ می توانم هر روز صبح برای دیدن چهره اش ذوق کنم؟ شب ها در کنارش آرام بگیرم؟ او را نه از سر اجبار و وظیفه بلکه قلبا و با تمام وجود دوست داشته باشم؟ می توانم در کنارش خودم باشم؟ می شود پرده ای میان ما نباشد؟ می شود عادت نکنیم به بودن هم؟