آب نیست، امیدی نیست.

آه از این اوضاع. آه از کاری که با خودمان کردیم. شاید نباید این همه سال سکوت می کردیم که اکنون به این جا می رسیدیم. سردمداران فقط تلاش می کنند که صندلی بی کفایتی خود را حفظ کنند. جان مردم کم اهمیت ترین چیزی است که می توان در ایران پیدا کرد. دیشب که استوری رساندن آب آشامیدنی به خوزستان را گذاشتم برایم ریپلای زدند که این ها که درد مملکت را دوا نمی کند و اوضاع درست نمی شود. بله درست نمی شود اما تا وقتی که ظلم بخواهد از این مملکت ویرانه رخت برببندد نمی توانیم ساکت بنشینیم تا مردم از تشنگی جان دهند! آری. اوضاع کشورم به حدی خراب است که مردم نه برای آزادی بیان، نه برای اعتراض به دروغ سه روزه، نه برای کشتن 1000 نفر در آبان ماه، نه برای گرانی بنزین، نه برای نتیجه انتخابات نمایشی بلکه تنها به خاطر طلب قطره ای آب برای زنده ماندن به خیابان ها آمده اند و جواب شان را طبق معمول با خون دادند.