ویزگول و زبلون

دوست ندارم این احساسات را در اینستاگرام بروز دهم یا در توییتری که ندارم به کلمات تبدیل کنم تا افراد دیگر با لایک های معامله ای خود آن را تایید کنند. می خواهم اینجا بگویم. این جا که صفحه کاملا شخصی من است و ارتباط معامله ای در آن رواج ندارد و در آن راحت تر از هر جای دیگری هستم. می خواهم بگویم که عشق من نسبت به خواهرزاده هایم در قالب کلمات نمی گنجد. نمی توانم عشقم را در جملاتی از قبیل "عاشقشان هستم" "برایشان می میرم" "بیش از حد دوستشان دارم" بریزم. نه. فراتر از این هاست. تنها می توانم بگویم انگار بچه های خودم هستند که فقط من آن ها را به دنیا نیاورده ام. با این که مادر نشده ام اما می توانم نزدیک ترین حس را به احساسی که الان دارم، حس مادری وصف کنم.