در اندیشه هایم

آیا آن دو نفر دنبال کننده خاموش ارزش آن را دارند که آکوآ سکوت کند و از مرور روزهایش کلمه ای در امن ترین صفحه اش ننویسد؟

خودم هنوز جواب این سوال را نمی دانم اما امشب نخواستم از نوشتن به خاطر آن دو موجود اجتناب کنم. می نویسم. شاید با کمی سانسور.

این روزها ساعت خوابم به طرز فضایی بهم ریخته. صبح ها با سردرد از خواب بیدار می شوم. شب اصلا خوب نمی خوابم. بدتر از تمام این ها این است که برایش دلیلی پیدا نمی کنم. چرا باید شب دیر بخوابم وقتی بدنم از حستگی توان نشستن هم ندارد؟ چرا مغزم حین خواب ساکت نمی شود و به بی اهمیت ترین مسائل می اندیشد؟ این آشفتگی ذهنی من از کجا آب می خورد؟ اگر پاسخی برایش یافتم و همچنان آن دو دنبال کننده خاموش را به ترک دیوار واصل کردم، نتیجه غایی را با شما در میان می گذارم.

پست سایه درباره رنک شدن و دغدغه کنکور نداشتن مصداق حال من هم بود. من اصلا توان 6 ترم درس خواندن بکوب را نداشتم آن هم با بچه های خرخوان دانشگاهمان که اگر می خواستم رشته ای که می خواستم را بدون کنکور بروم باید جزو دو نفر اول می شدم که این یک مورد به هیچ وجه در توان آکوآی 19-20 ساله نبود. حتی در توان آکوآی 22 ساله هم نیست. اگر پا را فراتر بگذاریم فکر نمی کنم حتی در توان آکوآی 102 ساله هم می بود :)) بگذریم. 

از لحاظ سیر درونی اینجانب هم باید بگویم داریم به جاهای خوبی می رسیم. دو سال پیش حتی فکر نمی کردم که بتوانم در جایگاهی از اعتماد به نفسی که الان قرار دارم باشم اما این هم رقم خورد. باشد که مقداری جسورتر شوم. 

در نهایت نکته ای است که دوست دارم در موردش بنویسم بدون سانسور اما می نویسم با سانسور!

راستش اصلا نمی توانم تصمیم بگیرم. نمی دانم خوب و بد چیست. نمی دانم خودم چه می خواهم. مانده ام لنگ در هوا. مانده ام بین عقل و احساسم. مانده ام این بار هم مثل دفعات پیش پیرو احساساتم بروم یا این که پا بگذارم رویش یک لگد محکم هم نثارش کنم و بگویم "برید گمیشد مزاحم نشید" و با آغوش باز سراغ منطق بروم. اگر پیرو منطق بروم زندگیم جای جدیدی می رود که جسارتم هنوز پایش را در آن محدوده نگذاشته. گرچه حتی اگر می خواستم هم نمی توانستم بروم. چون مانعی وجود دارد که با تعاریف قانون مدنی می توان آن را قوه قاهره نامید. لذا بهتر است همین جا لپ تاپ را ببندیم و نقطه این پست را در همین جمله جاگذاری کنیم.